Roland Hameetman schreef een mooie blog over werken in de 21 eeuw. Wel grappig want deze week ben ik een aantal dingen tegengekomen die me het gevoel geven dat het werken voor velen meer richting 19e eeuw gaat. Ik vind dat echt heel verontrustend en zie het tij nog helemaal niet keren. Natuurlijk wel bij een aantal bedrijven waar mensen werken die voldoende kennis en capaciteit hebben om voor zichzelf op te komen en ook kunnen kiezen bij welke werkgever ze willen werken.
Zo maar wat voorbeelden van één week. Ik kan er tientallen meer benoemen.
1-We hadden een flink aantal flessen wijn besteld bij de Hema. Voorheen kwam dat keurig met TNT. Die laadde de boel uit vanuit een busje op een steekkar. Nu heeft de HEMA gekozen voor Selectmail. Er komt een ZZP-er met een personenauto en diept de spullen uit zijn achterbak. De man zal ruim voor z’n 65-e versleten zijn en kan zich nu daarvoor nauwelijks verzekeren. Is dat nou mooi van de marktwerking? Postbode was vroeger een eerzaam beroep. Nu worden mensen bijna gedwongen om als zelfstandige wurgcontracten te tekenen.
2-Gerda is deze week de trein uitgezet. Ze moest een id kaart hebben omdat ik een e-ticket had gekocht. Ze heeft keurig een NS kortingskaart. Daarop staan al haar gegevens inclusief een foto. Sterker nog: die kaart kan je alleen maar krijgen als je een kopie van je ID-kaart opstuurt. Maar ja, de conducteur mag tegenwoordig niet meer zelf nadenken. Hij moet precies zo handelen als de procedures hem voorschijven. Vijftien jaar geleden werkte er mensen bij de NS die trots waren op hun bedrijf. Dat was natuurlijk niet altijd terecht, maar de mensen waren blij dat ze bij hun werkgever waren. Dat geldt nu voor heel veel mensen niet meer.
3-Ik sprak gisteren een onderhoudsmonteur die vroeger altijd bij de GADO (Gronings busbedrijf) werkte. Een aantal jaren geleden werd hij overgeheveld naar Arriva. De provincie heeft het vervoer nu weer aan QBuzz uitbesteed (lekker goedkoop). Vanaf 1 oktober moet dat geloof ik gaan draaien. De goede man weet niet waar hij dan zal werken. Misschien gaat het onderhoud wel naar Duitsland, wie zal het zeggen. Als 62-jarige heeft hij weinig keus. Blij met z’n werk is hij al jaren niet meer. Echt zonde, want als ik hem hoor praten is hij gek op techniek en kan hij ook heel veel (in het dorp hier noemen we hem Willie Wortel)
Ik ben de eerste die toe zal geven dat de starheid die de bonden kunnen hebben vaak veel schade hebben aangericht. Van de week dacht ik stiekem dat een vakbondslidmaatschap eigenlijk verplicht zou moeten zijn. Dat was vroeger in de grafische industrie ook zo. Daar liepen veel trotse en gelukkige vakmensen rond. Natuurlijk is dat de oplossing niet voor de problemen. Wel is duidelijk dat alleen sturen op centen heel, heel erg slecht is.